Nowa ekonomia klasyczna opiera się na założeniu pełnej elastyczności rynków, teorii racjonalnych oczekiwań oraz monetarystycznej koncepcji inflacji.
Założenie pełnej elastyczności rynków oznacza, że wszelkie stany nierównowagi są niemal natychmiast likwidowane i transakcje zawierane są po cenach równowagi rynkowej. Dotyczy to nie tylko rynku dóbr konsumpcyjnych, lecz także rynku czynników produkcji. Założenie niemal natychmiastowego równoważenia rynków, będące wyrazem wiary w mechanizm rynkowy, jest bardzo radykalne.
Teoria racjonalnych oczekiwań powstała na bazie krytyki stawianej przez niektórych teoretyków (np. Friedmana) hipotezy oczekiwań adaptacyjnych.Hipoteza ta głosi, że ludzie w kształtowaniu oczekiwań co do przebiegu danego zjawiska w przyszłości. Mówiąc inaczej, posługują się mechanistyczną metodą ekstrapolacji1. Może to prowadzić do systematycznych błędów i rozbieżności między wielkościami oczekiwanymi a rzeczywistymi. Przypuszczając, że stopa wzrostu podaży pieniądza jest coraz wyższa i tempo inflacji również rośnie. Prosta ekstrapolacja dotychczasowej stopy inflacji wpłynie na stałe niedoszacownie przyszłej inflacji. Przewidywania stopa inflacji zawsze okazuje się niższa od rzeczywistej. Hipoteza racjonalnych oczekiwań zakłada, że ludzie analizując np. prowadzoną przez rząd politykę ekonomiczną, oprócz przebiegu danego zjawiska w przeszłości, wykorzystują wszelkie dostępne informacje, które mogą im ułatwić poprawne prognozowanie.
Do najważniejszych przedstawicieli tego nurtu należy zaliczyć R.E. Lucasa (laureat Nagrody Nobla w 1995r.), T. Sargenta, N. Wallace'a i R. Barro.